[ad_1]
در هفته های اخیر ، شاهد اعتراضات و فعالیت های زیادی از سوی زنان هماهنگ کننده و اتحادیه های صنفی معلمان در نواكشوت و نوادیب برآمده از ارزیابی بوده ایم كه وزارت آموزش و پرورش قصد دارد برای تعیین سطح معلمان مطابق با مصوبه 40040-2019 انجام دهد. این وزارتخانه در نظر دارد معلمان را به دو دسته تقسیم کند: افراد ذی صلاح “که آموزش آنها محدود به برنامه ها ، رویکردها و روشهای جدید آموزشی” و گروه B خواهد بود. به یک متقاضی آموزش “برنامه های آموزشی ارائه خواهد شد که علاوه بر آنچه در گروه اول ارائه می شود ، شامل نقاط ضعف مشخص شده برای آنها در زمینه های دیگر است.”
اگرچه سطح پایین بسیاری از اعضای خانواده آموزشی چیزی است که توسط خود معلمان داده می شود ، اما قبل از آن صحبت بازیگران داخل و خارج بخش بود. این کاهش ، در کنار سایر عوامل ، به مهمترین دلیل ضعف شدید دانش آموزان ، به ویژه در دوره ابتدایی تبدیل شده است. با این حال ، هماهنگ کنندگان آموزش ابتدایی و بسیاری از اتحادیه های کارگری سد معبر در ارزیابی جدی سطح معلمان هستند و این را “هدایت وحدت آنها و پیوند منافع و سرنوشت آنها” می دانند!
متأسفانه ، این وضعیت نتیجه درک اتحادیه کارگری ناکارآمد است که در بیشتر بخشهای حرفه ای ما در حال گسترش است. اتحادیه های کارگری نقش اساسی در محافظت از اعضای خود و مبارزه برای حقوق و امتیازات آنها دارند. این قابل درک و اجباری است. اما این نقص در انحراف از چارچوب عالی آن نهفته است ، که باید به شهروندان خدمت کند و جایگاه حرفه و بخش مربوط را ارتقا دهد. روحیه اتحادیه باید روحیه شهروندی را تأمین کند و از آن شروع کند ، نه برعکس.
این مسئله فقط مختص معلمان نیست ، بلکه پزشکان ، روزنامه نگاران ، بازرگانان ، شرکت های حمل و نقل و دیگران نیز دارند. پرونده بیمارستان به اصطلاح کوبا از ما دور نیست. به جای اینکه پزشکان محلی برای بهبود وضعیت مالی خود مانند همتایان خارجی خود اصرار ورزند و برای اصلاح نواقص موجود در این مرکز بهداشتی که ساکنان به آن احتیاج دارند ، اصرار ورزند ، برعکس ، فعالان آنها خواستار خاتمه دادن به تیم پزشکی کوبا شدند. و اخراج آنها در زمانی که آنها با گناهان همکاران محلی خود زندگی می کنند و با یکدیگر در مورد تشریفات تشخیصی و درمانی و کلینیک های ملی که حتی روش عقیم سازی کافی ندارند صحبت می کنند (اگرچه اگر صاحبان آنها به مشکلی بروند ، همه آنها برای حمایت از خود ایستادگی می کنند آنها) می یابید که با این وجود به دنبال این پزشک خارجی برای یک اشتباه در اینجا یا آنجا برای تهمت زدن به او هستند. و آنها همكاران خود را از بخش بهداشت رسمي تحت فشار قرار مي دهند تا مانع تمرين وي در حرفه شوند.
آیا برای مردم نوادیب این تظاهرات و رأی دهندگان آنها در اعتراض به اخراج متخصصان کوبا وقتی متوجه بهبودی در مراقبت های پزشکی می شوند ، در حالی که پزشک محلی با آن مخالف است ، یک کاستی اخلاقی و حرفه ای نیست؟
البته ، همه پزشکان با این دیدگاه انحصارطلبانه ، که مانع رقابت مثبت حرفه ای به نفع شهروندان است موافق نیستند و همچنین همه معلمان از ارزیابی عدم تعادل آموزشی ناشی از سطح ضعیف برخی از اعضای خانواده آموزشی امتناع می ورزند. اما استحکام روح اتحادیه ، به معنای منفی آن ، متعلق بودن به همان حرفه را به درمانی برای همه اشتباهات و گناهان تبدیل کرد. انتقاد از این دلیل دزدیدن مالک آن ، محاصره آن و شاید محدود کردنش است. به این ترتیب ، پزشك ، معلم ، روزنامه نگار و دیگران می نویسند ، می نویسند و برای اصلاح سایر بخشهای دولت تلاش می كنند و كلمه ای درباره اصلاح عدم تعادل در بخش خصوصی خود می گویند اگر مربوط به کسانی باشد كه متعلق به همان حرفه از این رو ، کلیشه های منفی در میان شهروندان شدت یافته است ،
آنها بحران بی اعتمادی و تعمیم ناعادلانه را تشدید کردند. بنابراین ، پزشکان تا زمانی که خلاف آن ثابت نشود غیرانسانی شده اند ، روزنامه نگاران تا زمانی که عدالتشان ثابت نشود حریص و باج خواهی می شوند و معلمان تا زمانی که ارزش و وفاداری خود را ثابت نکنند ، نادان و بی تفاوت هستند و غیره. .. این مشاغل از نظر من اعتماد شهروندان را جلب نخواهند کرد مگر اینکه هر فرقه ای از هر فرقه ای بیگانه شود تا روحیه متحدین را به روش مثبت صحیح ادغام کند و از اشتباهات خود دفاع کند با دست گرفتن به روش حرفه ای مناسب و پیشنهاد راه حل های جدی برای غلبه بر اینرسی او ، در خدمت حرفه او و ملت به طور کلی.
این می تواند ساده سازی یا شناسائی مخرب با توجیهات معلولیت کاری باشد ، معلم را مسئول سطح پایین تحصیل دانش آموزان بدانیم ، یا پزشک را دلیل کم خدمات بودن در بخش خود بدانیم ، یا روزنامه نگار را عنوان وخیم شدن می بینیم روزنامه نگار حرفه ای ، یا ما استدلال می کنیم که شرکت حمل و نقل عامل اصلی تصادفات جاده ای و خونریزی در جاده ها است. همکاران آنها در منطقه و سراسر جهان. به همین ترتیب ، روحیه اتحادیه صنفی (ادب) در درون سازمانها و اعضای آن یکی از مهمترین موانع هرگونه اصلاح بنیادی در این بخشهای حرفه ای است. بنابراین ، واقعیت ما برای شهروند دو ویژگی را در هم آمیخته است: کاستی تصمیمات رسمی پیشنهادی و ممانعت از آنچه توسط این تصمیمات کشف می شود به بهانه مغایرت با منافع گروهی از افراد متعلق به این یا آن حرفه.
[ad_2]